Եվրոպական ժողովուրդներն ու պետական գործիչները հոգնել են մշտնջենական Հայկական հարցից: Դա ինքնին հասկանալի է. չէ՞ որ այդ հարցը նրանք ձախողեցին: Հայաստան անունը նրանց նիրհած խղճերում արթնացնում է սոսկ ուրացած կամ չկատարած խոստումների տհաճ հիշողություններ: Նրանք մատը մատին չխփեցին իրենց խոստումները կատարելու համար, քանի որ դրանք տվել էին թեև փոքր, արնաքամ, սակայն շնորհալի մի ժողովրդի, որ չուներ նավթի ու ոսկու հանքավայրեր:

Մի ծեր թագավոր որոշում ա որդուն ամուսնացնի, ու հարևան թագավորություններից հարսնացուներ են կանչում՝ ընտրելու համար: Մեկը մեկից սիրուն, խելացի...

Էն, որ կես րոպեանոց վիդեո ես նայում, մեջտեղը քսան վայրկյանանոց գովազդ են խցկում, համարվում ա ժամանակակից շուկայական տնտեսության նորագույն նվաճումը։ Բայց դա ոչ մի նորագույն էլ չի, վաղուց կա, պարզապես՝ դերակատարներն են փոխված։

Իր 70-ամյակին Չարլի Չապլինը մի ճառ է արտասանել, որից մի միտք եմ ուզում մեջբերել․ «Երբ ես ինձ սիրեցի, ես պարզ հասկացա, որ իմ ցավն ու տառապանքը՝ դա միայն նախազգուշացում էր ինձ այն մասին, որ ես ինչ-որ բան անում եմ սեփական ճշմարտության դեմ։ Հիմա ես արդեն գիտեմ, որ դա պարզապես կոչվում է՝ լինել այնպիսին, ինչպիսին, որ կաք»։

«Արդեն թատրոնում էինք աշխատում, բայց դեռ ուսանող էինք: Ես Ստեփանավանից եկա, դու` Լենինականից: Երկու գավառացի երիտասարդ` մայրաքաղաքում: Յուրաքանչյուր ներկայացմանը մասնակցելու համար ստանում էինք տասը ռուբլի: Օրերից մի օր երկուսով ունեինք ընդհամենը մեկ ռուբլի` հիմիկվա տասը կոպեկը: Քաղցած էինք, որոշեցինք մի բաժակ արևածաղիկ առնել, որ ուտելու պատրանք լինի: Թատրոնի այգում հեծանք նստարանին, թղթե փոքրիկ տոպրակը դրինք մեջտեղը: Հիշու՞մ ես Ֆրունզ, ինչից էինք խոսում: Իհարկե հիշում ես. թատրոնից, Ստանիսլավսկուց, մեր դերասաններից, զրուցում էինք աշխարհը մոռացած, քաղցը մոռացած, թատրոնով զմայլված ու հմայված…

Նշանավոր հայ դերասան, ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ, կինոյի և թատրոնի մեծ կատակերգու Մհեր Մկրտչյանը ծնվել է 1930 թվականի հուլիսի 4-ին Գյումրիում:

Քիչ առաջ ֆեյսբուքը հեռացրեց հունիսի 2-ին տեղադրած իմ նյութը՝ այն համարելով իրենց կանոնների կոպտագույն խախտում։

Հետաքրքիր հուլիս ա՝ կարծես սառնարանից նոր են հանել։ Բարակ շերտով քսես հացին, վրան էլ մի շերտ քաղցր օգոստոսի ջեմ քսես ու կծես։

«...Վստահ կարող եմ ասել, որ աշխարհը չափելու իմ չափը Հայաստանն է։ Մարդուն բնութագրելու իմ չափանիշը հայ մարդու նկարագիրը վերարտադրելն է։ Այս սկզբունքով են կառուցված իմ հեղինակային հեռուստածրագրերը. հարցազրույց, դիմանկար , էտյուդ...»,-այսպես է աշխարհը զգացել ու հայ մշակույթին իր ողջ կյանքը նվիրել ԱՐՓԵՆ ՄՈՎՍԵՍՅԱՆԸ։ Ճշմարիտ մտավորական, ում ստեղծագործական կյանքն ազգի մշակույթին նվիրումի տարեգրություն է։

Սասունցի Դավթի արձանը Երևանի կայարանամերձ հրապարակում տեղադրվեց 1959 թվականի նոյեմբերին: Տեղանքը ցանկապատվել էր: Սկզբնապես բերվել էին մի քանի հսկայական քարաբեկորներ, որոնցից յուրաքանյուրը կշռում էր 6-ից մինչև 12 տոննա: Քարհատները դրանց վրա խոր անցքեր էին բացում, որոնց ներսում տեղադրվում էին երկաթե պտուտակաձողերը: Աշխատանքն ընթանում էր գիշեր ու ցերեկ: Մշտապես շինհրապարակում էին քանդակի հեղինակ Երվանդ Քոչարն ու շինարարության պետ Հովիկ Շահապունին: Պատվանդանի ու ավազանի կառուցումից հետո նոր միայն պիտի բերվեր արձանը, որ վաղուց պատրաստ էր ու գտնվում էր կոմունալ տնտեսության վարչության արհեստանոցում: Դավթի արձանը 6 մետր 30 սանտիմետր բարձրությամբ էր: Առաջին դեպքն էր, երբ արձանը ոչ թե պիտի հատվածների բաժանվեր ու հավաքվեր տեղում, այլ տեղափոխվելու և տեղադրվելու էր ամբողջությամբ: Այդ նպատակի համար տրամադրվեց 15 տոննայանոց ավտոլծակ: Քաղաքում մի քանի ժամով անջատվեցին տրամվայի ու տրոլեյբուսի հոսանքատար գծերը: